Jan De Roos was als onderwijzer een gevoelig mens, maar een verbaal sterke man. Zijn hele leven bestond uit voetbal. Hij had als trainer ‘naam’ in die tijd en stond twee afzonderlijke periodes onder contract bij P.E.C., spelend in de 2 e Divisie. Hij was altijd weg van huis, door de weeks trainen en op zaterdag en zondag twee verengingen begeleiden als coach. Zaterdagvereniging SV Urk combineerde hij met de zondagclub Hattem. Met veel verenigingen kon hij meerdere kampioenschappen (met SC Genemuiden acht keer) op naam schrijven, m.u.v. SV Urk. Voetbal vroeg veel van hem en op 65-jarige leeftijd was hij helemaal op. In 1998 is hij op respectabele 82-jarige leeftijd overleden.
Voor zoon Aad de Roos is het alweer ca 55 jaar geleden. Echter die periode heeft wel zijn herinneringen en hoe langer de tijd vordert, wel degelijk een goede indruk achtergelaten. Zoon Aad ging frequent mee naar wedstrijden uit en thuis en trainde zelfs regelmatig mee met de selectie van toen. Hij heeft diep en diep respect voor wat zijn vader heeft betekent.
Jan de Roos kwam in 1967 naar Urk, helaas is (nog) niet bekend wie hij in 1967 heeft opgevolgd. Trainers, die voor hem actief waren op Urk waren in willekeurige volgorde: Jan Wakker, Roel De Groene (Piet Brouwer), Kiel, Westerveld, Barneveld, Herman J. Spijkerman. Wel is bekend dat hij vier later werd opgevolgd door Wiebe Hoen, die slecht 1 seizoen trainer bij SV Urk is geweest.
Drie keer per week met de fiets, trein en bus naar Urk om te trainen en wandelend naar het Wilhelmina Sportpark. In deze tijd onvoorstelbaar.
We beginnen in 1967, toen mijn vader begon bij de Sv Urk. We woonden in Zwolle en in die tijd had je slechts een fiets om je te verplaatsen. Hij was onderwijzer en dus op tijd thuis, want dat was wel zo handig om op tijd in Urk te kunnen trainen. Driemaal in de week op de fiets van huis naar het station in Zwolle, kaartje kopen en met de trein naar Kampen. Aan de overkant van het station in Kampen stond de bus naar Urk en in Urk aangekomen al wandelend naar het Wilhelmina Sportpark. In deze tijd onvoorstelbaar en na de training dezelfde reis weer terug.
Ik meende dat Klaas Koffeman, leider en mijn inzien was hij ook verzekeringsagent, ervoor zorgde dat mijn vader vanaf het 2 e jaar een tweedehandsauto kreeg als salaris, waardoor de reis Zwolle-Urk vv iets makkelijk werd. En ach…..het was inderdaad een tweedehandsauto, want bij de winterdag legde mijn vader wat dekens onder motorkap, zette vaak ook nog de wekker om een rondje te rijden, want anders had ie de volgende dag weer startproblemen. Hij klaagde niet!! (Op de foto staat zoon Aad bij de auto, die vader Jan van SV Urk in gebruik had) Zelf ging ik de eerste twee jaren heel vaak mee met mijn vader. Trainde zelf dan soms mee en ik herinner me dat er spelers met hun shirt en voetbalbroek, met schoenen om de hals op trainen kwamen.
Wat me wel bijgebleven is de ongelooflijke discipline… wat de trainer zegt, moet je doen en geen gesjoemel, want om het veld lopen is om het veld lopen en niet binnendoor. Dat werd onderling gecorrigeerd. Men speelde toen met vaste 11 spelers in de basis en vaste wissels op de bank. Zijn “gevoeligheid” kwam tot uiting als er gewisseld moest worden. Hij liet dat door de leider van het team doen.
Mijn vader had in die periode wel eens giga problemen met zijn rug en ik herinner mij de uitwedstrijd naar ONS in Sneek, dat hij vroeg of ik naast de leider, op de bank zou willen zitten om hem te vervangen. De speech had hij gedaan, maar in die tijd had ook hij slechts een waterzak, spons en een tube Baum Midalgan in de tas zitten. Het wisselen van deze tijd bestond toen niet en wie in de basis stond, speelde 90 minuten!!! En dat de zoon van de trainer voor een wedstrijd op de bank zat, werd gewoon geaccepteerd. Voor deze tijd onvoorstelbaar!!! Onderweg op de terugreis z.g. “opsteken” bij een café, zoals ik gewend was bij Sc Genemuiden, was er niet bij.
De ongelooflijke discipline… wat de trainer zegt, moet je doen en geen gesjoemel
SV Urk heeft indruk achtergelaten met een positieve uitstraling en een publiek met hart en ziel voor voetbal. Urk is zeker te vergelijken met Lemmer en Genemuiden, altijd reuring. Wat mij zeer zeker is bijgebleven en dat heeft niks met voetbal te maken, maar wel met de voetbalclub Urk, dat mijn vader zeer regelmatig met een vuilniszak verse vis naar huis ging. Gewoon te gek en omdat wij in die tijd (onvoorstelbaar nu) nog geen koelkast hadden, bracht ik daar een deel van naar de keeper van PEC, Hans van Rotterdam, die had 4 kinderen en kon het heel goed gebruiken.
En ja, als ik de elftalfoto weer zo zie en de spelers, dan komt de herinnering weer boven. Dubbele Ras, Jan Brouwer, Meindert de Boer, Piet Baarssen etc. Ik kijk er met een wee en fijn gevoel op terug en mijn vader,
die al 25 jaar geleden is overleden, vast en zeker ook.
Wat mij zeer zeker is bijgebleven en dat heeft niks met voetbal te maken, maar wel met de voetbalclub Urk…
Jan de Roos is trainer geweest bij de onderstaande verenigingen: DOS Kampen (kampioen), Go Ahead Kampen, KHC Kampen (kampioen), Hattem (2x kampioen), Alcides Meppel, PEC Zwolle (kampioen),
Genemuiden 8 jr. (kampioen), vv Berkum tig jaren (kampioen), ZAC Zwolle, Be Quick Zwolle, SV Urk van 1967 – 1971.
Met dank aan zoon Aad de Roos, die na een slapeloze nacht met emotie enorm heeft genoten van de aandacht en interesse voor zijn vader. Deze waardering bij SV Urk heeft hij ten volle verdiend.
