Bij aankomst op de afgesproken locatie herken je hem meteen. Weliswaar 48 jaar ouder, maar de gezichtscontouren met snor en bril zijn onveranderd. Ad Stuurop (78 jaar) was trainer bij SV Urk van 1 juli 1976 tot en met 9 februari 1979. Zijn voorganger Wiebe Hoen moest destijds het ‘veld ruimen’. Ad Stuurop was geen onbekende op Urk, want hij had voor zijn benoeming al een aantal jaren met de jeugd van Urk gewerkt, zo blijkt uit de overleveringen. Ad was als beroepsmilitair een strenge trainer met disciplines. In 1979 moest hij noodgedwongen stoppen vanwege zijn beroepsmatige uitzending naar Buitenland. Nu vertelt hij rustig en kalm zijn beleving van toen.
Voor de beeldvorming
Het is op een haar na een halve eeuw geleden. Het driemans-bestuur van SV Urk bestond uit Willem Hoekstra, Albert (Ab) Ras en Gerry Romkes. In de daaropvolgende jaren zijn Roelie Bakker, Hendrik Hoekman en Karel Coenen daar nog aan toegevoegd. Het Prinses Wilhelmina sportpark bestond uit een middenpad (zie foto), een hoofdveld zonder verlichting en een trainingsveld met verlichting en twee kleine kleedkamers (op de foto zichtbaar aan het einde middenpad).
Zo ook de bestuurskamer, het was in een houten keet annex kantine in het midden van beide velden. De vereniging telde pakweg vijf teams, waaronder Urk 1 en Urk 2. Urk speelde de wedstrijden om 16:15 uur en wekelijks stond er 1500 man
publiek langs de lijn op het Wilhelmina sportpark. Geld was er niet en alle binnenkomende rekeningen werden op afbetaling recht getrokken. Een sober geheel in vergelijking tot het SV Urk van 2023. De trainersopleiding heeft hij gevolgd bij Jan van Asten, die namens de KNVB in de regio de trainersopleiding verzorgde. Daar heeft hij Harry Goos, Peter van Campen en ook Jan Liefting ontmoet. In zijn jaren op Urk pakte Harry Goos uit Emmeloord de jeugd op. Hij wilde heel graag hoofdtrainer op Urk worden, maar daar is het nooit van gekomen. Overigens is het Ad Stuurop opgevallen dat SV Urk veel zaken heeft gedaan met trainers uit Kampen en IJsselmuiden: Gerrit Bredewolt, Wim Zoetebier, Henk Nieuwenhuis, Jan Liefting en hemzelf.
Ad Stuurop kwam met zijn lelijke eend naar Urk
Ad Stuurop werd destijds benaderd door Ab Ras via sportclub Elburg, waar hij trainer was. Hij was als 30-jarige trainer immers geen onbekende op Urk. Er volgde een gesprek met bestuur en een mondeling akkoord werd snel gesloten. Contracten werden er niet afgesloten, maar er was wel sprake van een vaste financiële vergoeding en benzinebonnen voor de reiskosten van zijn auto.
Het voetbal leefde enorm, er was onder de voetballers sprake van ambitie en mentaliteit. “Niet verzaken, maar aan de bak Nor Vuren”. Er waren groepen van jongens, die in de vakantietijd als eigen team deelnamen aan toernooien in Friesland. Bij slecht weer trainden ze in een landbouwschuur bij een ondernemer in Tollebeek. Ook andere (hobby)ploegen maakten van die mogelijkheid gebruik.
Invloed van publiek
Stuurop weet zich nog te herinneren dat de invloed van het publiek zeer zeker aanwezig was. Als voorbeeld noemt hij Piet Romkes (Pele), hij was een goede speler, maar hij had ook duiven. En hij kon maar moeilijk kiezen tussen beiden, dat was zijn probleem. Daardoor werd hij naar het 2 e elftal verwezen, maar dat wilde de Pele niet. Maar samen met mijn grote steun en toeverlaat Roel de Groene, destijds trainer van Urk 2 met veel clubmensen om hem heen, kon hij op veel steun rekenen bij de samenstelling van het eerste elftal.
Niet verzaken, maar aan de bak “Nor Vuren”.
Hij herinnert zich nog een oud Urker in klederdracht, die altijd achter de dug-out stond. Als het gedurende wedstrijd tijd werd om te wisselen, dan begon hij de rommelen en te bonken op het dak van de dug-out. Of het de dezelfde oude Urker was, die steeds een pepermuntje aan de scheidsrechter gaf, wist Ad niet te vertellen.
Zingen in de bus
Dat herinnert Ad Stuurop zich nog als de beste. “De toren van Zaltbommel, die drijft in de rommel” of iets dergelijks is het eerste dat bij hem opkomt. Dirk Stolp was de hulp vaan verzorger Pothof, die kon daar niet goed tegen, zo herinnert Ad zich. “Verzorger Pothof was toen al als voedingsdeskundige actief. Direct na de wedstrijd moesten de spelers melk drinken, dat bevorderde het herstel”, zegt Ad. “Maar de spelers hadden -ook toen al- meer zin in een lekker biertje”
Een geheel ander punt kan Ad zich nog herinneren. Het wassen van de voetbalkleding na de wedstrijd. Alles lag nat en bezweet op een hoop in de hoek vaan de kleedkamer en niemand zich erover bezorgde. Wel hebben toen een schema gemaakt dat een keer de was voor zijn rekening nam.
Spelers van toen
Fokke Hoekstra was een verdediger, die sterk en geslepen de bal kon afpakken van zijn tegenstander, herinnert Ad zich. Ook hij was een keer afwezig bij aanvang van een wedstrijd. Toen men ging kijken waar hij bleef, bleek dat hij thuis lag te slapen op de bank. Ook hij moest als reserve beginnen. Nico Kroon, hij zei niet veel. “Maar als hij wat zei, dan was het zinnig” zo herinnert Ad deze geweldige voetballer. Op een gegeven moment bleef hij lang in de kleedkamer zitten, vooraf aan de wedstrijd en warming up. Toen ik ging kijken waar hij bleef, bleek dat hij nieuwe voetbalschoenen had gekocht en niet buiten durfde. Hij miste daardoor de warming-up zodat ik hem als wissel liet starten. We speelden tegen Veluwse Boys en stonden achter. Maar dankzij Nico wonnen de wedstrijd met 4-2.
Sterke tegenstanders werden met een visbuffet in de houten bestuurskamer naar
Urk gelonkt
Ad Stuurop herinnert zich nog het volgende verhaaltje, dat hem altijd is bijgebleven: “Speler Meindert de Boer liep altijd na een training naast de kleedkamer alsof hij moest plassen. Het niet bewezen gerucht was volgens Ad, dat hij daar van een ‘alom bekende postbode’ (de naam kan hij zich niet meer herinneren) de opstelling kreeg voor aankomende zaterdag”. Hij weet niet zeker of dit echt zo was, maar Ad heeft dit advies over de opstelling nooit opgevolgd.
In seizoen 1977/1978 werd Ad Stuurop kampioen met zijn team in de 3 e klasse A. Promotie naar de op één na hoogste begeerde 2 e klasse was een feit en dat werd beloond met een rondrit door Urk, een toespraak van de burgemeester (Buys) en een etentje in Het Wapen van Urk. Uit die tijd kreeg de kreet: “IJsselmeervogels, we komen eraan” meer bekendheid bij het Urker publiek.
“Het was een mooie periode uit mijn leven”
