Nee, SV Urk was voor hem geen vergeten hoofdstuk, in tegendeel. Hij was de langstzittende trainer bij SV Urk en ik denk dat de harten bij de kenners sneller gaan kloppen bij het lezen van zijn naam, de inmiddels 76-jarige Jan Liefting uit Kampen. Medio 1 november 1981 begon hij zijn 1e trainersloopbaan op Urk en was ruim 6 jaar als trainer bij SV Urk betrokken tot 30 mei 1988. Hij kwam als onervaren trainer, maar met zijn bluf en de invoering van een gewijzigd speelsysteem (met positiewisselingen op het veld) groeide hij tot een van de betere trainers van SV Urk.
Nu 35 jaar later en z’n geheugen borrelt met een glimlach op zijn gezicht naar de oppervlakte. Jan Liefting was 33 jaar jong, toen hij vervroegd in het trainersvak stapte. Hij was nog actief speler bij Hoogeveen, toen hij gevraagd werd door SV Urk als opvolger van Wim Zoetebier (dit is niet helemaal zeker), die eerder het veld moest ruimen. Jan Liefting keepte daarvoor jaren in het eerste van PEC Zwolle. Kenmerkend was dat hij destijds geheel in het zwart was gekleed in het spoor van de legendarische Frans de Munck, zijn grote voorbeeld in die tijd. Jan karakteriseert zichzelf als “niet vals bescheiden”, maar voegt daar nadrukkelijk aan toe dat hij geen ‘arrogantie’ heeft. Ambitieus, dat wel en altijd gaan voor het ’t hoogste.
Jan bracht veel meer dan alleen voetbal
Bestuurlijk was het in 1981 niet best geregeld bij SV Urk, zo was zijn ervaring. Ze hadden bestuurlijk volgens Jan te weinig binding met het voetbal en waren niet ingespeeld op de ontwikkelingen van die tijd. Ze onderkenden de uitstekende kwaliteiten van Urker spelers onvoldoende, waardoor SV Urk maar op 3e klasse niveau bleef steken. Bovendien was het een grote organisatorische ‘bende’ bij SV Urk. De club was bijna failliet en er was sprake van groot achterstallig onderhoud. Ook qua sponsoring was er nog niets geregeld en de club was destijds op financieel gebied heel veel afhankelijk van Roelie Bakker, een fijne clubman.
De club was bijna failliet en er was sprake van achterstallig onderhoud
Veel zaken (vervoer, ontvangst scheidsrechters, discipline enz.) waren er binnen de club niet geregeld. Er werd in die tijd op zaterdagmiddag om 16:00 uur gespeeld, want zo zegt Jan: “iedereen moest eerst een ‘knippien’ doen”. Wat Jan trouwens als eerste opviel was dat de spelers zich niet douchten na de wedstrijd. “Dat zijn we niet gewend”, zo luidde de reactie. Ik heb aanvoerder Jan Brouwer de opdracht gegeven om dit te regelen.
Jan herinnert zich nog iets over vertrektijden. Hij had aan de teamleider doorgegeven dat ze om 12:00 uur zouden vertrekken naar een uitwedstrijd. Totdat hij de aankondiging voor de spelers zag, waarop 11:30 uur als vertrektijd stond. ‘Ja’ zei Marius van den Heuvel als teamleider van het elftal: ‘een aantal spelers komen altijd later binnen dan is afgesproken, daarom die tijdsaanpassing’. Jan greep in en de tijd werd gewijzigd in 12:00 uur vertrek. De eerste keer vertrokken ze op tijd met slechts 5 à 6 spelers in de bus. De andere spelers stonden bij de sluis te wachten of kwamen met de auto de spelersbus achterna.
In 1983 verhuisde SV Urk van het oude Wilhelmina sportpark in het oude dorp naar een nieuwe locatie De Vormt in de polder. Daar stond Jan aan de wieg van de oprichting van de supportersvereniging. Oud clubman pur sang Loek Meun kreeg de opdracht om dit te regelen.
Op Urk weten ze half niet hoe goed ze kunnen voetballen,
ze kunnen veel beter dan ze denken.
Jan kan zich nog alle spelers herinneren, vooral als hun namen terloops worden genoemd. De eerste twee die hij zelf noemt waren Jan Brouwer (een kleine man maar een groot mens) en Piet Baarssen. Maar ook Jan Bos en Frans Kramer waren een bijzonder prachtig koppel. Ook waren er spelers van Urk, die bij Flevo Boys in Emmeloord speelden. Steven Korf en Lucas Hoekman o.a. en later ook Lubbert Kramer. Jan heeft ze teruggehaald naar SV Urk. Later zijn Janus Tahamata, Arie van de Wal en Henk Boer als doelman toegetreden tot de Urker selectie. Janus ‘werkte’ bij Orca Vis en voor ieder doelpunt kreeg hij een dag vrij van het werk. Zijn ogen beginnen veertig jaar later alsnog te glinsteren bij de namen van de toen 16-jarigen Jelbert Kramer en Auke Brouwer. Twee jonkies van 16 jaar uit die tijd, maar wat waren dat goede voetballers. Met name Jelbert was een talentvolle knul, die kon alles met de bal, maar ook piano spelen en noem maar op. Op Urk weten ze half niet hoe goed ze kunnen voetballen, ze kunnen veel beter dan ze denken.
Zijn ogen beginnen veertig jaar later alsnog te glinsteren bij het noemen van de namen Jelbert Kramer en Auke Brouwer
Terugkijkend beoordeeld Jan Liefting de Urkers als hartelijk, gastvrij en gul. Hij had een klik met Urk. De mentaliteit ‘Zeggen wat je denkt’, dat spreekt hem wel aan. Het was de mooiste voetbalperiode uit zijn leven. Jan heeft naast humor veel meer gebracht dan alleen ‘trainer zijn’. Zijn komst betekende een kentering in het bestaan van SV Urk, voetballend en bestuurlijk gezien, dat mag wel geconcludeerd worden.
Jan Liefting reageerde heel positief over dit interview. Na afloop van het gesprek schetste hij als blijk van waardering: ‘Hier word ik heel blij van’. Hij was weer terug bij zijn SV Urk. Tijdens zijn vertrek bij sportpark de Vormt voelde ik enige aarzeling bij hem opkomen en een uiting van emotie. “Ja” zegt hij “Dit is best wel emotioneel voor mij. Wat is de club gegroeid zeg en wat heb ik hier een mooie jaren gekend, een fantastische tijd”. Schoorvoetend verliet hij De Vormt en ging met weemoed op weg naar Kampen. Het karakter “niet vals bescheiden” komt volledig tot zijn recht in de persoon Jan Liefting. Hij had een grote waarde voor SV Urk, zonder dat hij dit zelf ooit beseft heeft.
